Yine yol alıyoruz benim mevsimime. Yine kendimi kapatıp düşüncelere dalacağım yine. Doğum günümde akıl almaz bir yalnızlık çekeceğim yine. Kışa hazırlık derler, ben kışa hazırlanmam oysa. Her kış buz tutar ellerim. Bu bana koymaz, bir ritüeldir bana. Kış bittiğinde cemreler düştüğünde, ayarlarım bozuluyor hep. Kalbim soğuk olduğundan, hislerimde soğuk. Sıcağa hiç gelemiyorum. İnsanın içinin pırpır etmesi gerekirken, baharda mutlu olmaz mı? Ben olmuyorum işte. Bana bahar mevsimi onu hatırlatıyor, o da benim olmadığına göre neden mutlu olayım ki?
Anılar işkence eder olmuş. Onlardan kaçış yokmuş. Yakışıyorum hazan mevsimine. Ağaçlar yaprak döküyor ya, ben de kendimden parçalar döküyorum. Giderek eksiliyorum, giderek soyutlanıyorum, şeffaflaşıp kayboluyorum. Çekmem gerekiyormuş, tatmam gerekiyormuş bu çileyi. Unutmak isterken unutmamam gerekiyormuş. Her yıl alışıyorum, biraz daha biraz daha. Tam olarak ne zaman alışırım bilmiyorum. Belirli bir süre yok ki, her bünye farklı işte. Kendime kızdığımdan unutamıyorum. Tamamen kendi hatam olduğundan, o zamanlar ki aymazlığıma kızdığımdan. İleriye yarım adım, geriye tam adım. Olduğum yer, ümidimi kaybettiğim yer aynı zamanda..
Bir zamanlar diye addetmek lazım. Bir zamanlar tüy kadar hafiftim demek lazım. Şimdi karaya vurmuş bir gemi kadar çaresiz ve o gemi kadar ağırım. Öyle olsaydı, şöyle olsaydı böyle olurdu diyemiyorum. Çünkü tarihte böyle bir şey yoktur. Sadece merak ediyorum diyelim. Devam edebilseydik yine ayrılırdık belki, ama bu yarım kalmışlığım, bu ani akla gelişler geçer miydi? Bilmiyorum, en çok bilemeyecek olmak acıtıyor zaten..
Neyse bu şarkı benden sana gelsin. Kendine çok iyi bak. Mutlu ol..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.