Notlar..

Adımlarını boşluğa gelmeden tamamlamalısın. Buna kararınca yaşamak deniyor. Bitiş noktasını kestirebildiğinde ona uygun yaşamış oluyorsun. Çoğu şeyi halletmiş olduğundan mümkün olduğunca az yarım kalmışlık arta kalıyor.

Düşlerimde sultandım ve uyanınca yok oldum Shakespeare'nin sonesinde bahsettiği üzere. Hayatın alışılagelmiş bıkkınlığı kademe kademe arttırması meşhurdur. Farklı durumlarda bulunsan bile, bundan kaçamıyorsun. Kazansan da bıkıyorsun, kaybetsen de. Ben de akıntıya karşı çırpınmaktan bıktım sonunda. Kazandım da çoğunlukla kaybetsem de. Kendimi sürekli farklı bunalımların aynı sonuçlarında buldum. Bedensel yorgunluk neyse de zihnen yorulmuşum. Bunun çaresi yok, zihnini dinlendiremiyorsun. Hayata kaçamak bakışlar fırlatıyorsun nihayetinde. Yaşayamıyorsun e ölü değilsin, dünyada bulunuyorsun diyelim. Ağaç gibi diyesim geliyor ama değil. Ağaçlar oksijen üretir, gölge yapar. Sen sadece fazlalık yaratıyorsun 8 milyar insana ek olarak..

Bir başka durum tespiti ise şu. Gerçeklerden nefret etmem. Yalandan da olsa sevseydiler beni mutlu olurdum. Gerçek ve doğrudan nefretler en güçlü insanı bile iğne ipliğe çevirebiliyor. Ben ne güçlü birisiyim, ne de iradeli. Beni zayıflatmıyor direkt yok ediyor bunlar. Demek o ki sahte cennetimde cisimleşebiliyorum. Kendi kendimin hem mücahidi hem de Sabbah'ı..

Yıllar durup da soluklanmıyor geçiyor gidiyor kısa süreli bir meltem gibi. Ben de yerimde duramıyorum, bir sonraki yaşıma yelken açıyorum. Yaşlanmayan sadece kayalar ve taşlar. Gerçi onlarda ot ve yosun bitiyor. Öyle kalamıyorlar. Sonuç olarak onlar da yaşlanıyorlar. Düşünsenize daha önce geçirdiğiniz ayın bir tarihinde öleceksiniz. Doğum gününde ölenler şanslı mıdır, şanssız mı? 

Yine de huzur aşırabiliyorum kısım kısım. Yağmurlu günlerde sevinebiliyorum, hele gök gürültülü yağıyorsa ne mutlu. O sesle uyumak ninni gibi geliyor bana. Kış ayına yavaş yavaş girdiğimiz düşünülürse, daha iyi olabileceğim günler de yakın. 

Yaşamak nedir diye sorarsanız. Yaşamak; anı düşünürken anı kaybetmektir..