Su gibi olabilmek vardı buralarda. Her ortama uyan, önünde hiçbir şeyin duramadığı...
Sıkıca tutmadığımdan mı kolayca bırakıyorum bu ipleri? Neden benimseyemiyorum? Bir şeye körü körüne bağlanınca çok ağır bir kayıp yaşamıştım. Akıl sağlığımı kaybetmiştim. Uzun ince bir koridorda o saatin geçmeyen saniyeleriyle bakışmıştık. İşte o günden beridir gevşek tutuyorum hep sevinçlerimi, hüzünlerimi. Sıkı tuttuğunda kopunca ağlıyorsun, onu kendin yapamazsın. O senin bir parçan olmaz, hiç olmayacak. Maddenin tercih hakkı olmasa da zamanın vardır, yıpranır bozulur. İnsanın tercih hakkı var zaten, olmadığında bırakacaksın uçup gidecek.
Nesillerden nesillere aktarılan en önemli miras saygıdır. Saygıyı kendin öğrenemezsin. Saygı atadan gelir. Nasıl konuşacağını planlamadan, o konuşmadaki sözcükleri tartmadan lafa girersen hiç beklemediğin sürprizlerle karşılaşabilirsin. Bir tek ima, bir tek sözcük dayak yemene, hatta öldürülmene bile yol açabilir. Kimi alır başını gider, kimi hayata küser. Sözlerimiz aslında bizim hem silahlarımız, hem de merhametimizdir. Hak edene silah kullanacaksın, o da kullanıyorsa.
“Beyinlerimiz savaşsın isterdim, ama görüyorum ki siz silahsızsınız.”
Sözlerini hak edene yönelt dostum. İğneni, senin nazını çekenlere batırma. Zira insanlar sabırlı değildir. Hele ki günümüzde her şey hemen olsun bitsin, neticelensin isterler. En basitinden bir market kuyruğundayken bile söylenirler. “Yeni bir kasa açsanıza yahu” diyerek. Herkes kendinden mesulse, herkesin kendi kişiliği, düşünceleri varsa ve en önemlisi önce can sonra canansa. Kendilerini düşünüp, “Ben neden çekiyorum ki bu ıstırabı” derler ve bırakırlar.
Sıkıca sarıldığınız her şey kaybolduklarında sizlerde birer yara açacaktır. Biliyorum bazıları için dayanak bir başkasıdır. Onun için yaşarsınız bunu anlayabiliyorum. Bu çocuklarınız olabilir, hasta aile yakınlarınız olabilir. Ama hiçbir şey kalıcı değil ki bu dünyada. Bir gün her şey yok olup gidecek. Tutunun ama sıkıca olmasın. Onsuz yapamam dediğinizde zaman sizi yalancı çıkaracaktır. Gerçekten yapamam deyip hayatlarını noktalayanlar olmuştur pek tabi. Ama orana vurduğumuzda bu oldukça az bir sayıdır.
İnsan yaşamanın bir yolunu buluyor, vazgeçilmezlerin yeri her zaman doluyor. “Mezarlıklar kendilerini vazgeçilmez sananlarla doludur.”
Bağımlı insan düşkün bir insandır. İnsana ya da herhangi bir şeye olabilir bağımlılık. Ben mesela bir düşkünüm. Bir boş anımda sürekli parmaklarımı kütletirim, bir soluklandığımda hemen sigara içerim. Bunun sonucunda ilerleyen bir zamanda parmaklarım “Artık yeter” diyecek ve işlemeyecek. Bunun sonucunda ciğerlerim “Bıktım be” diyecek ve beni solunum makinasına mahkûm edecek. Bunları biliyorum.
İyi niyetler hep kolay harcanırdı. Yine öyle, hep öyle.
Artık kimseden nefret etmiyorum. Hani ölmeye yakın bir huşu çöker ya üzerine. Aynen öyle sanki izin veriyorum gidiyor.
Artık hiçbir şey acıtmıyor, görmediğim çok şey kalmadı çünkü.
Bu dünyaya asla alışamam derken, alışıyorum galiba sonunda...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.