Kadıköy'ün deniz dibi kayalıklarında seke seke koştuğum zamanlar oldu. Bir keresinde telefonum gömlek cebimden kayıp o kayalıklardan birinin arasına düşmüştü. Saat gece 22:30, 23:00 civarıydı. Telefon kapalıydı, sesinden de bulamazdım. Ama buldum bir şekilde ve sonraları mucize olarak gördüm bu olayı. Artık olmuyor mucizeler. İşlerin rast gitmesi, yola girmesi, kırgınlıkların düzelmesi bunları da mucize olarak görüyorum. Çünkü diğer seçenekler hep yaşanıyor, sıklıkla ve kolay yaşanıyor. Dilerim mucizeler hayatımızda sürekli olur.
Bu kaçış hiç bitmeyecek sanırım. Yaşanmışlıklardan kaçış. Yüzleşebilecek miyim? 2006 senesinde bir web sitesinde takılırdım. Çok tanıdığım kişiler vardı orada. Oradan atıldığım zamanlar oldu, hep sitenin sahibine bir açıklama yazıp geri alındım. Çünkü 3000 küsür mesajım vardı. Kimileri küfür ederdi, kimileri iyi dileklerde bulunurdu. Bir yaşanmışlık silsilesi. Hiçbirini silmedim o mesajların. Efkarlandıkça okuyorum tekrar tekrar. Ben nasıl bir adamdım o zamanlar hatırlamaya çalışıyorum. Keşke gönderdiğim mesajları da saklasaydım bir kıyas yapabilirdim gelenlerle. O mesajları tamamen sildiğimde kurtulacağım bu yükten sanırım. Daha var ama, çok var o kademeye gelmeme.
Yani bir mucize kurtarabilir beni yaşanmışlıklardan ve onun getirdiği yağmurdan. Yoksa hep ıslak bir adamdım ben..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.