Bir kere miymiş; sevmek içten, öpmek lebden?
Gün'ü kaybedenler, hep mi kaybetmiştir dünden?
Ölmek mi isterim şimdi ruhum komadayken?
İçin için yanıp da birden kül olmazken.
Yaşıyoruz işte kendi derdimizle; herkes gibi, sen ve ben..
Not: Bu şiiri değerli arkadaşım Damla Güler Öztürk'ün "?" isimli şiirinden aldığım ilham ile yazdım. İlk defa böyle bir teknik kullandım, hoşuma da gitti açıkçası. Teşekkür ederim Damla.
Onur duydum canım arkadaşım, iyi ki yazıyorsun. Bir şiirine vesile olmak çok güzel. Sen zaten dizelerin adamısın. Yüreğine sağlık.
YanıtlaSilYazılar ve şiirler etkileşime giriyorsa çok iyi bir şey bu. Son zamanlarda kendimi daha iyi ifade ettiğimi fark ediyorum şiirlerimde. Bu sanırım, kurs ortamının yarattığı sıcak, olumlu bir etki. Hepimiz yazmaya çalışıyoruz, adabıyla, kurallarıyla, kendi imzalarımızla. Bu yavaş yavaş oturuyor artık. Keşke diğer arkadaşlarımızda blog açsa, daha güzel yazılar çıkarabilirdik, birbirimizden etkilenip. Ama böyle de iyi, ıssız değil sayfalarımız :)
SilTek takipçin ben olabilirim şimdilik. Ama blog olayına iyice hakim olduğunda, takipçiler yağacaktır. Yazmaya devam arkadaşım. Yazdıkça her şey güzelleşecektir, en azından içimizde..
Evet arkadaşlar da yazılarını bu mecrada paylaşsa hepimiz birbirimize daha çok destek olabiliriz. Yazdıkça iyi hissediyorum ben de... daha tam yazamıyorum gibi geliyor ama en azından eskisi gbi...
YanıtlaSil