Uzun zamandır öyle...
Alışmış ara sıra aynada denk geldiği yüz çizgilerineRüzgar girmese de camdan, üşümeye.
Böyle bir küflü yalnızlığın, rutinliğine.
İhtiyacı canlıya..
Banknota değil de kalbi atana.
Umudu "hiçbir" zaman dönmeyecek devrana.
O duruma doğru ilerliyorum yaşarsam..
Herkesin gidişine arkadan mendil sallarsam.
Bu yabancı, tereddütlü, eğreti bakışlardan kaçamazsam...
Şair gercekten o eğreti bakışlardan ve harik bir söylem olan küflü yalnızlıktan kurtulmak istiyor mu gerçekten?
YanıtlaSilBazen aksini düşünüyorum...
Eline sağlık arkadaşım
Bazı peynirlerdeki küfler yeniyor. Yalnızlık küflü olsa da tadı güzel, daha doğrusu bu tada alıştım :)
SilTeşekkürler arkadaşım.