Rahmetli Erdal Tosun'un repliğiydi bu cümle. Kafamda dönüp duruyor bu replik. Büyük adam olamadığımdan mı, hayallerimi satmadığımdan mı bilmiyorum. Ama bir şey gerçek ki kendimi ispatlama çabasına girmedim. Belki ispatlardım çabalasam. Sonuçta sessiz sedasız bir köşede hayallerimi yontuyorum. Bu bana yetiyor, hayallerimle doyuyorum. Sigaradan bir nefes çekişime sığdırıyorum hayallerimi. Yaşamadım mı? Yaşadım. Beklediğim şeyler çoğunlukla gelmedi ama yaşadım sonuçta. Bu hayatta bir şey görmedim diyemem..
Ne kadar yalnız kaldığın seçimlerine göre değişiyor. Keskin seçimler yaparsan yalnızlığın daha da acımasız oluyor. Benim ki de öyle, keskin kokulu bir yalnızlık. Nefes almak istemsiz, hayatta kalmak zaruri. Yol nereye götürecekse oraya. Çıkmaza kadar, ya da bir uçurum kenarına kadar. Yol bitmeden ümit de bitmez. Bir yere varacaksın iyi ya da kötü, güzel ya da çirkin. Varmak önemli. Sırtındaki kefenin yani ruhunun zarar görmemesi önemli.
Bir de şöyle düşünmek gerek. Biz başaramasak da aynı dar sokakları paylaştığımız kimseler başarsın. Bir hikaye yazsın ve mutlu sonla bağlasın. Bencil değiliz, kıskanç değiliz. Hak ettiğinde herkesi alkışlar ve seviniriz..
Yalnızlığı seçenler, yalnız olmayanları neden sevmesin ki? Bir seçimdir dediğim gibi. Bu hayatta istemeyen kimse yalnız kalmaz. İnsanları seviyoruz, insanların birbirine yaşattıklarını sevmiyoruz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.