Kelimelerle anlatılmayacak gerçeklere yürüdüm yokluğunda, yalnız..
Müflis tüccar misali eski defterleri karıştırırken 2012'de yazdığım bir yazının giriş cümlesini buldum. 13 sene önce yani 22 yaşında yazdığım bu cümleye hayret ettim. Ne düşünüp de yazmıştım bunu, hangi gecenin uykusuzluğu sırasında yazılmıştı bu? 22 yaşındaki benin o kadar sıkıntısı var mıydı? 2011 yılının Kasım'ı 21 gün hastanede yattıktan sonra ruh durumum nasıldı? O dönemler sabah ezanına kadar uyumama gibi bir problemim vardı hatırlıyorum. Zaten uyuyamamak ve her daim düşünmek hasta etmişti beni.
Hey gidi hey, 13 yıl sonrasına baktığında bir arpa yol alamaman nasıl hissettirecek seni, ben? Bundan 13 yıl sonra 35 yaşında yazdığım yazılar da 48 yaşındaki beni şaşırtacaktır, yaşayabilirse. Zamanı durduramıyorsun.
Kelimelerle anlatılmayacak o gerçeklere hala yürüyorum. Hala yalnız. Fark nedir diye soracak olursan sakallarıma düşen beyazlar ve 2 adet şiir kitabı diyebilirim. Siyah sadece koyu griye açılmıştır sanırım. 35 yaşındaki ben 22 yaşındaki bene hasretle bakıyor. O zamanlar keşke kendini eve kapatmasaydın. 2012 yılında asgari ücret 701 lira, ekmek 50 kuruşmuş. O günleri nasıl bu kadar kolay harcadın be?
48 yaşına gelebilirsen bu yazıyı oku. Asgari ücret ve ekmek fiyatıyla kıyasla. Büyük değişimler olacak. Çünkü bu süre zarfında yaşarsan babanı kaybetmiş olacaksın. Her şeyi değiştirecek kadar büyük bir olaydır bu senin için. Umarım aşabilirsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızı bir isim ile paylaşın. İsimsiz yorumlara sadece teşekkür ediyorum.