Mesafe..

Kısa mesafe koşucuları beni iyi anlar. Kısa mesafe koşucusu olduğumdan değil. Anlık çabalarımdan dolayı. 100 metrede 1 saniye geriye düşsen toparlayamazsın mesela. 5 bin, 10 bin metrede toparlayabilirsin ama. Hem nefesim yetmediğinden, hem tahammülsüzlüğümden yarıda kalan çok şey var. Koşmak gerekmiyordu çoğunda, sadece ortalama bir tempoda ilerlemek mümkündü. Ama gördüğüm manzaralar güzeldi, durup fotoğraflama ihtiyacı hissettim. Ben durduğumda onlar gözden kaybolmuştu, yetişememiştim..

O saniyenin önemi var, çünkü ömür 10 bin metre kadar uzun olmayabilir. İlla ki yarım kalacak çoğu şey, yapmadığın/tatmadığın çoğu iş ve his olacaktır. Bazen koşarcasına, bazen yürürcesine yaşıyoruz. Neye koşup neye yürüyeceğimizi çok da bilmiyoruz aslında. çoğu zaman da çakılıyoruz olduğumuz yere. Nihayetinde hayat bir şekilde kaçıyor, pişmanlıklar da bunun bir sonucu. Çok geç kalmışlık ya da haddinden erken gelmişlikten ziyade; tempoyu tutturmak, zamanlamak ve senkron kaydırmamak önemli..

Denk getirmek önemli..

Ve ben hiçbir zaman denk getiremedim. Yaşamakla, yaşamaya çalışmak arasında gidip geldim..